بررسی ایمونولوژیکی اثر ایبوپروفن در جلوگیری از گسترش بیماری در موشهای balb/c مبتلا به لیشمانیاماژور

چکیده : عفونت لیشمانیاماژوز درموشهای حساس balb/c همراه باگسترش متاستاتیک زخم های اولیه میباشد، دراین طرح اثرایبوپروفن در جلوگیری ازگسترده شدن عفونت l.major درموشهای balb/c در 2 سری بررسی گردید . سری :)i تعداد 30 عدد موش balb/c به 3 گروه 10 تایی تقسیم شدند : الف - گروه کنترل: موشهای این گروه فقط آب خوراکی دریافت نمودند . ب - گروه درمان خوراکی: به موشهای این گروه 320 میکروگرم درمیلی لیترایبوپروفن خوراکی داده شد . پ - گروه درمان تزریقی: به موشهای این گروه روزانه 10 mg/kg ایبوپروفن ازطریق داخل صفاق تزریق شد . سری 40)ii عدد موش balb/c مطابق پرتکل زیر به 5 گروه 8 تایی تقسیم شدند. الف - گروه کنترل : به موشهای گروه کنترل تنها آب خوراکی داده شد. ب - گروه درمان تزریقی : به موشهای این گروه 150 mg/kg ایبوپروفن به طریق زیر جلدی 2 روز درهفته تزریق شد . پ - گروه درمان خوراکی : سه گروه خوراکی به ترتیب 80-160-320، میکروگرم در میکروگرم درمیلی لیترایبوپروفن دریافت کردند . نتایج بدست آمده ازاین بررسی به شرح زیر میباشند :-1 تعیین قطر زخم ها : دراین بررسی قطر زخم ها 2 بار درهفته اندازه گرفته شدند . سری)i نتایج نشان دادکه بین گروه کنترل و گروه تحت درمان خوراکی ازنظر میانگی قطر زخم دراواخر ماه اول - دوم - سوم - اختلاف معنی داری وجود دارد)p<0.005(. ولی بین گروه تحت درمان تزریقی و گروه کنترل اختلاف معنی دار مشاهده نگردید. سری)ii موشهای تحت درمان خوراکی بادز 80-160-320 میکروگرم درمیلی لیتر ایبوپروفن در اواخر ماه اول- دوم - سوم درمقایسه باگروه کنترل اختلاف معنی داری رانشان دادند)p< 0/005(ولی بین گروه تحت درمان تزریقی (زیرجلدی و کنترل اختلاف معنی داری وجود ندارد .-2 تست پرولیفراسیون سلولهای :t سری)i پاسخ پرولیفراتیوسلولهایt دربرابر آنتی ژن l.major سونیکه درگروه درما خوراکی 120-50-14 روز بعد از تلقیح انگل درمقایسه باگروه کنترل اختلاف معنی داری رانشان داد)p<0.005(گروه تحت درمان تزریقی 14 روز بعد از تلقیح انگل در مقایسه باگروه کنترل اختلاف معنی داری داشت)p<0.005(امابعد از 50 و 120 روز نسبت به گروه کنترل اختلاف معنی داری نشان نداد . سری)ii گروه تحت درمان خوراکی بادوزهای 80-160-320 میکروگرم درمیلی لیترایبو پروفن 110 روز بعد از تلقیح انگل درمقایسه باگروه کنترل اختلاف معنی داری نشان داد)p<0.005(. ولی بین گروه تحت درمان تزریقی (زیرجلدی) ایبوپروفن و کنترل اختلاف معنی دار نبود .-3 تست پوستی : skin test پاسخ حساسیت دیررس درگروه تحت درمان خوراکی ایبوپروفن با دز 320 میکروگرم در میلی لیتر درهردوسری درمقایسه باگروه کنترل اختلاف معنی داری داشت)p<0.01(درصورتی که گروههای دیگراختلاف معنی داری رانشان ندادند .-4 تعیین عیار آنتی بادی : بین گروههای تحت درمان باایبوپروفن وگروه کنترل ازنظر تیترآنتی بادی ضدلیشمانیا ماژوراختلاف معنی داری مشاهده نگردید)p> 0/05(. نتایج بدست آمده نشان دادند که داروی ایبوپروفن توانست تاحدودی ازسیر بیماری احتمالا باتقویت سیستم ایمنی از طریق مهار pg ها جلوگیری نماید، امااین اثر دارو یک اثر قاطع نبود و لذا نتوانست از مرگ و میراین موشها جلوگیری نماید. بنابراین ممکن است عوامل دیگری دراین امردخالت داشته باشند .